Nie wierzę w nic... (Kazimierz Przerwa-Tetmajer)

Nie wierzę w nic, nie pragnę niczego na świecie,
Wstręt mam do wszystkich czynów, drwię z wszelkich zapałów:
Posągi moich marzeń strącam z piedestałów
I zdruzgotane rzucam w niepamięci śmiecie...

A wprzód je depcę z żalu tak dzikim szaleństwem,
Jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmur Afrodytę,
Widząc trud swój daremnym, marmury rozbite
Depce, plącząc krzyk bólu z śmiechem i przekleństwem.

I jedna mi już tylko wiara pozostała:
Że konieczność jest wszystkim, wola ludzka niczym -
I jedno mi już tylko zostało pragnienie

Nirwany, w której istność pogrąża się cała
W bezwładności, w omdleniu sennym, tajemniczym
I nie czując przechodzi z wolna w nieistnienie.

*** (Kiedy Cię moje oplotą sny...) [Tadeusz Miciński]

Kiedy Cię moje oplotą sny -

                jak białe róże -

nie bój się kochać - ja - i ty

                w nieba lazurze.

Ziemia, jak echo minionych dni,

                grające w borze,

a nasze duchy wśród martwych pni

                wieszają zorze.

Serce mi splatasz koroną gwiazd,

                hymnem warkoczy -

pode mną góry, wieżyce miast -

                nade mną - oczy.

Dziwnie się srebrzysz, aniele mój,

                w tęczowym piórze -

fontanny szemrzą, gwiazd iskrzy rój

                wonieją róże...

Między nami nic nie było (Adam Asnyk)

Między nami nic nie było!
Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych,
Nic nas z sobą nie łączyło
Prócz wiosennych marzeń zdradnych;

Prócz tych woni, barw i blasków
Unoszących się w przestrzeni,
Prócz szumiących śpiewem lasków
I tej świeżej łąk zieleni;

Prócz tych kaskad i potoków
Zraszających każdy parów,
Prócz girlandy tęcz, obłoków,
Prócz natury słodkich czarów;

Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów,
Z których serce zachwyt piło,
Prócz pierwiosnków i powojów
Między nami nic nie było!