Dziś w naszego spotkania rocznicę… (Bolesław Leśmian)

Dziś w naszego spotkania rocznicę
Pozawrzemy szczelnie okiennice,
By powtórzyć wśród nocnej ciemnoty
Dawne nasze, najpierwsze pieszczoty.
Dawne słowa z dni pierwszych kochania,
Chociaż każde dziś ustom się wzbrania,
Każde snem się nieśmiałym kolebie,
Nas niepewne i niepewne siebie.
Lecz, stłumiwszy nieufność rozsądku,
Powtórzymy wszystkie od początku.

Nie wierzę w nic... (Kazimierz Przerwa-Tetmajer)

Nie wierzę w nic, nie pragnę niczego na świecie,
Wstręt mam do wszystkich czynów, drwię z wszelkich zapałów:
Posągi moich marzeń strącam z piedestałów
I zdruzgotane rzucam w niepamięci śmiecie...

A wprzód je depcę z żalu tak dzikim szaleństwem,
Jak rzeźbiarz, co chciał zakląć w marmur Afrodytę,
Widząc trud swój daremnym, marmury rozbite
Depce, plącząc krzyk bólu z śmiechem i przekleństwem.

I jedna mi już tylko wiara pozostała:
Że konieczność jest wszystkim, wola ludzka niczym -
I jedno mi już tylko zostało pragnienie

Nirwany, w której istność pogrąża się cała
W bezwładności, w omdleniu sennym, tajemniczym
I nie czując przechodzi z wolna w nieistnienie.

*** (Kiedy Cię moje oplotą sny...) [Tadeusz Miciński]

Kiedy Cię moje oplotą sny -

                jak białe róże -

nie bój się kochać - ja - i ty

                w nieba lazurze.

Ziemia, jak echo minionych dni,

                grające w borze,

a nasze duchy wśród martwych pni

                wieszają zorze.

Serce mi splatasz koroną gwiazd,

                hymnem warkoczy -

pode mną góry, wieżyce miast -

                nade mną - oczy.

Dziwnie się srebrzysz, aniele mój,

                w tęczowym piórze -

fontanny szemrzą, gwiazd iskrzy rój

                wonieją róże...

Między nami nic nie było (Adam Asnyk)

Między nami nic nie było!
Żadnych zwierzeń, wyznań żadnych,
Nic nas z sobą nie łączyło
Prócz wiosennych marzeń zdradnych;

Prócz tych woni, barw i blasków
Unoszących się w przestrzeni,
Prócz szumiących śpiewem lasków
I tej świeżej łąk zieleni;

Prócz tych kaskad i potoków
Zraszających każdy parów,
Prócz girlandy tęcz, obłoków,
Prócz natury słodkich czarów;

Prócz tych wspólnych, jasnych zdrojów,
Z których serce zachwyt piło,
Prócz pierwiosnków i powojów
Między nami nic nie było!

*** (Gdybym spotkał ciebie znowu pierwszy raz) [Bolesław Leśmian]

Gdybym spotkał ciebie znowu pierwszy raz,
Ale w innym sadzie, w innym lesie -
Może by inaczej zaszumiał nam las
Wydłużony mgłami na bezkresie....

Może innych kwiatów wśród zieleni bruzd
Jęłyby się dłonie dreszczem czynne -
Może by upadły z niedomyślnych ust
Jakieś inne słowa - jakieś inne...

Może by i słońce zniewoliło nas
Do spłynięcia duchem w róż kaskadzie,
Gdybym spotkał ciebie znowu pierwszy raz,
Ale w innym lesie, w innym sadzie...

Sojusz miłości i wina (Leopold Staff)

Uknowaliśmy z sobą przesłodkie umowy,

Co bardziej są kryjome niźli dal w zamroczy.

Noc ciemna wypytuje daremnie me oczy

O nowiny zamknięte w zatajeń okowy.

Czuwaniem dnia w bezsenną północ zapóźniony,

Jestem więzień twój... Słodkie jest moje więzienie...

Noc całą twą urodą trudnię swe spojrzenie,

Bo przed snem mym nie kryją jej twych szat zasłony

W pijaństwie marzeń oczy me mają wesele...

A kiedy zasną - usta mam tobą gorące. - -

...Miłość sprawia, że mówią przez sen usta śpiące...

Wargom w pamięć cię dają oczy-marzyciele.

Lecz i z warg nikt nie dojdzie umów śpiących skrycie

W mym śnie, któremu czar twój krasami się chwali..,

Bowiem powiedzą wszyscy, którzy podsłuchali,

Iżem jeno nadużył wina zbyt obficie...

Miłość każe w śnie mówić ustom niespokojnie:

"Daj mi się po swej woli i bądźże mi rada".

A choć kto usta, miłość mówiące w śnie, zbada,

Rzeknie jeno, żem winem uraczył się hojnie...

Odkrywca złotych światów (Leopold Staff)

Z duszą dobrą jak zboże, dziecinną jak kwiaty,

Żył poeta, bezdomny ptak nieoswojony...

Kochał miłość, ocean i odjazdów dzwony

I tęsknił w złote światy, w nieodkryte światy...

Był czysty, choć nawiedzeń złych trunków nałogiem,

Wiele przewinił... Spłacił losów nieprzyjażni

Dług - latami szpitala i więziennej kaźni,

Skąd wyszedł pojednany z złoczyńcą i z Bogiem.

Aż postarzał się... Tęskniąc jako łódź w przystani,

Począł malować w izbie swej pyłem pozłótki

Drzwi, łóżko, krzesło, w którym na pieśń zmieniał smutki,

Okno i papierową umbrę lampy taniej...

I znalazł świat swój złoty - dziecinny odkrywca. -

W okręcie izby swojej płynął snów głębiną...

Falą marzeń wśród złotych wysp niosło szczęśliwca

Kołyszące jak morze, dobroczynne wino...